Casanova (mini-serial BBC)

Jak zrobić serial, który na samą wieść o nim sprawia, że dziewczynom majtki spadają z łomotem na podłogę? Po pierwsze, musi być brytyjski (wiecie, ten akcent, nie mówiąc już o panie Darcym z Dumy i Uprzedzenia czy innym Heatcliffie z Wichrowych Wzgórz), nakręćcie go o jednej z najbardziej intrygujących kobiety postaci, czyli Casanovie, dorzućcie dobrego scenarzystę (Russel T. Davies reaktywował – i to jak – Doktora Who). W dodatku serial ma być zamkniętą całością, a Casanovę powinien grać ktoś naprawdę smaczniutki.

Ja nawet nie będę udawać, że to nie nazwisko Tennant mnie przyciągnęło do tej produkcji. No, szczerze mówiąc, zwróciło moją uwagę na te trzyodcinkowe cudo. A jeśli dodać nazwisko O’ Toole, to Szyszki się rozpływają kompletnie (kto nie widział Człowieka z La Manczy, niech żałuje).  Wszystko to sprawia, że trzy odcinki są bardziej sycące niż pełen sezon niejednego amerykańskiego serialu.

Uuuu, ktoś tu przyszedł po seks!

Przygody Casanovy oglądamy z perspektywy zmęczonego życiem, cynicznego starca, który kpi z młodej służącej, straszczając jej fragmenty swoich pamiętników. Nadaje to ton całej opowieści, co widać w strojach postaci – są one bardziej kostiumowe, ekstrawaganckie, niż autentyczne, jednak czy nie tak właśnie zapamiętałby je bezczelny młodzian, którego jedynym majątkiem jest tupet i lotny umysł (nie mówiąc o sprawnym języku… w każdym znaczeniu)?

Casanova jest odważny i lekkomyślny, uroczy aż do bólu, a przy tym niesamowicie zabawny. Jest jak kauczukowa piłeczka, która wraca odbita od ściany, tym mocniej, im silniej ją odrzucimy, jak korek, który zawsze wypłynie na powierzchnię. W wielu przypadkach ma więcej szczęścia, niż rozumu, ale jednego nie możemy mu odmówić – wytrwałości. Na zmianę zdobywa i traci miliony, ucieka w hańbie lub jest witany z otwartymi ramionami.

No i jak tu odmówić?

No i oczywiście wszędzie radośnie rozsiewa choroby weneryczne, bo jaki to byłby Casanova bez seksu? Ogromnym plusem serialu jest to, że seks jest potraktowany z przymrużeniem oka i jest raczej śmieszną jego parodią, niż faktycznymi namiętnymi wygibasami. Sam Casanova podchodzi do tego jak do świetnej zabawy i w większości przypadków widz zwija się ze śmiechu, obserwując sceny miłosne. I nie chcecie wiedzieć, jak się kończy wizyta Casanovy u spowiednika. Nie, wróć, bardzo chcecie.

Tennant jest jak sprężynka, gładziutki i błękitnooki, świetnie się sprawdza w roli lekkomyślnego urwipołcia. Szczególnie, że ma chłopak talent do przechodzenia nagle w najgłębsze, rozdzierające widza emocje. Casanova to nie tylko nieustanna zabawa we wkładanie kołeczka i tracenie pieniędzy, ale również piękna opowieść o miłości do tej jedynej, nieosiągalnej – Henrietty.

Uwielbiam, kiedy Tennant cwaniaczy tą swoją lewą brwią.

Duża część wydarzeń w serialu zdarzyła się naprawdę (albo przynajmniej mówi się, że zdarzyły się naprawdę – z Casanovą nigdy nic nie wiadomo, bo to kłamca był wręcz zawodowy). I kiedy oglądałam serial, też dałam się uwieść. Oszust, bezwstydnik, lubieżnik i drań… ale jaki uroczy! Nic dziwnego, że kobiety traciły dla niego głowy. Polecam do oglądania w większym towarzystwie, najlepiej same baby plus butelka wina, ale z swoją drugą połówką też (tylko wtedy bez większego towarzystwa. Wino może być).

Do pośmiania, do wzruszenia, do zatęsknienia za urokiem pogoni za drugim człowiekiem. Czujemy zazdrość wobec Casanowy, że umiał czerpać z życia całymi garściami i nienawidzimy go, że wykpił się tanim kosztem. A może wcale nie? Gorąco polecam ten serial!

Casanova TV BBC, 2005
scen. Russel T. Davies
wyst. David Tennant, Peter O’Toole, Rupert Penry-Jones