ACCA: 13-Territory Inspection Dept. (anime)

W dobie przesłodzonych cukierasków wizualnych taka „szpetota”, jaką prezentuje kreska tego anime, jest prawdziwą ucztą dla oczu. Instynkt podpowiada mi, że jeśli wypuszczają coś tak nie podlizującego się nastoletnim fapaczom, to musi być fajne fabularnie.

Dodatkowy plus – bohaterowie są dorośli, więc starszy widz (czytaj: niżej podpisana) nie czuje się jak pedofil, kiedy z zadowoleniem patrzy na postacie. Co prawda nie jest tak epicko, jak w Fullmetal Alchemiku, ale faceci dają radę. Bo kobiety w 99% przypadków zamiast mózgu mają pudding, a ich obecność na ekranie sprowadza się do zbiorowych okrzyków w stylu „ojeeeeeej!”, „jakie to uroooooczeeeee!” „niaaaaaaaa” i tak dalej. Nic dziwnego, że kiedy pojawia się jedyna sensowna kobieta, to z miejsca oczarowuje głównego bohatera.

Jedyna sensowna postać kobieca nie załapała się do zdjęcia

Anime mieści się gatunkowo gdzieś pomiędzy political fiction a fantasy. Początkowo myślałam, że fabuła będzie kręcić się wokół śledztw prowadzonych przez Jeana Otusa, który przeprowadza audyt w poszczególnych landach królestwa, jednak bardzo szybko wyłania się wątek główny – ale o nim za chwilę.

Serial jest momentami irytująco krzywy, brzydki, a postacie straszą dziwnymi oczami, jakbu wyciągniętymi z innej epoki animacji. Niemniej po chwili wsiąkamy w ten osobliwy charadesign, stonowane kolory i dziwne cieniowanie. Jest coś ujmującego w tych wydłużonych nosach i zbyt chudych palcach – szczególnie, że jeden rzut oka na mangę pozwala stwierdzić, że animatorzy i tak byli łaskawi dla współczesnego widza, jeśli chodzi o nietypowość postaci.

Kleopatra to to nie jest, ale ten nos, ten nos!

Wracając do fabuły i bohaterów: Jean Otus jest inspektorem w organizacji ACCA, która powstała równo 100 lat wcześniej. ACCA jest przedsięwzięciem cywilnym i jej zadaniem jest kontrola transportu, służb medycznych, straży pożarnej i policji, by każdy land wchodzący w skład królestwa miał zapewnioną opiekę na tym samym poziomie. Wszystkie landy kiedyś były osobnymi państwami, zostały zjednoczone siłą przez jednego typa, który obwołał się królem. Działało to jakiś czas, dopóki był silny przywódca, ale przy pierwszej okazji nastąpił zamach stanu. W wyniku kompromisu ustalono, że landy zachowają autonomię, ale akceptują obecność organizacji centralnej, którą jest właśnie ACCA.

Ponownie manga. Trochę straszą te nosy

Sęk w tym, że po millenium pokoju pojawiają się głosy, że może ACCA nie jest już potrzebna. Szczególnie głośno mówi o tym następca tronu, który – nie ukrywajmy – przez większość ludzi uważany jest za rozpieszczonego kretyna. Pojawiają się pogłoski o nowym zamachu stanu… a nasz bohater tkwi w samym centrum tych plotek. On sam nie ma pojęcia, czemu tak się dzieje, a jego podejście można określić jako zblazowany tumiwisizm. W sumie mu się nie dziwię – wychodzi człowiek na papierosa, a tu zewsząd przychodzą typy, które koniecznie z nim chca porozmawiać i przeciągnąć go na swoją stronę. Ja bym się zdenerwowała, a Jean wybrał opcję „zaciągam się dymem i pozwalam im gadać”.

Tak w ogóle zabawną rzeczą jest to, że w tym świecie papierosy to jakiś szczyt luksusu i świętokradztwo zarazem. A Jean kopci jak lokomotywa.

Wątek zamachu, choć istotny dla emocjonującego finału serii, bardzo często spada na dalszy plan. Przez większość czasu fabuła toczy się leniwie – poznajemy kolejne landy wchodzące w skład Królestwa Douwaa (nie mam pojęcia, jak się zapisuje długie „A” w alfabecie romańskim, przepraszam purystów). Są one kosmicznie różne od siebie i trochę przywodzą mi na myśl miasta-państwa z Podróży Kino (jeśli jeszcze tego nie opisywałam, to dajcie znać, bo jest to zarąbiste anime), a trochę Juuni Kokki. Mamy więc: pustynno-górzysty kraj jak Arizona, śnieżno-alpejski, pozbawiony techniki, krainę obfitości, land tysiąca i jednej nocy… a wszystkie układają się w wizerunek ptaka trzymającego listek (samo to wystarczy, żeby z miejsca założyć, że to świat fantasy. No proszę Was, PTAKA?).

Moja ulubiona postać. Ma wąsy, które poruszają się niezależnie od reszty fabuły

Równocześnie poznajemy bliżej losy rodziny królewskiej, jesteśmy świadkami rozgrywek między stronnictwami w samej ACCe, a także dowiadujemy się, że przeszłość bohaterów skrywa wiele tajemnic. Oraz będziemy świadkami nieco wstydliwego, japońskiego fetyszu na punkcie tostowego chleba. To musi być ichniejsza obsesja, coś w rodzaju picia herbaty przez Anglików, bo spotkałam się z tym już parę razy (jest nawet anime o pieczeniu chleba!), ale tu się wybitnie rzuca w oczy.

Nawet nie będę udawać, że czynnikiem decydującym o obejrzeniu nie był ten pan

A teraz porzucam wyważony ton recenzji, żeby pozachwycać się moim osobistym szmerglem, jakim jest ciemnowłosy bisz w okularach (bisz czyli przystojniak, od bishounen). Otóż wyznam szczerze, taki typ w anime podobał mi się od zawsze, ale jak dotąd spotkałam tylko jednego, który spełniałby trzy podstawowe warunki naraz: a) nie jest cukierkowy, tylko inteligentny i trochę mroczny; b) pojawiał się na ekranie częściej niż na minutę co drugi odcinek i najważniejsze c) NIE TRACIŁ OKULARÓW w trakcie trwania serialu w imię źle pojętego „zdejmie okulary będzie piękniejszy”. Nino, bo to o nim mowa, nie załapał się na punkt C, więc moje serce cierpi bardzo. Sam bohater jest postacią wielce ciekawą, posiada drugie i nawet trzecie dno, nie ukrywam, że wielce mnie ujął swą osobą.

Interesujący mężczyzna w towarzystwie moe-bloba bez mózgu. Fanart autorstwa たくみ

Manga autorstwa Natsume Ono, na podstawie której powstało anime, ma zaledwie 6 tomów. Na szczęście twórcy serialu zabrali się za fabułę sensownie, rzeczowo, w rezultacie zmieścili wszystko w 11 odcinkach. Przy okazji przypomniałam sobie, że Natsume Ono jest odpowiedzialna także za House of the Five Leaves, które mi się bardzo podobało, więc spodziewajcie się kolejnej recenzji.