Awatar: Legenda Aanga. Księga 1 – Woda (TV, 2005)

Przyznam szczerze, że nieufnie podchodzę do animacji amerykańskich, a już szczególnie do amerykańskich animacji wzorujących się na legendach dalekowschodnich. Ponieważ jednak Stan Sakai swoim króliczym samurajem udowodnił, że mariaż wschód-zachód może okazać się całkiem udany, sięgnęłam po kreskówkę Awatara i zakochałam się praktycznie od… trzeciego odcinka. Wcześniej musiałam się pozbyć dość paskudnych podejrzeń.

Widzicie, słyszałam sporo negatywnych opinii na temat filmu „ludziowego”, który powstał na podstawie kreskówki, oczekiwałam jakiś pseudobuddyjskich rewelacji, fabuły wypełnionej dziecinnymi gagami i – nie ukrywajmy – infantylnej. Okazało się, że Michael Dante DiMartino oraz Bryan Konietzko stworzyli przecudowny, złożony świat, rozwijających się powoli bohaterów i historię, która przykuwa do ekranu.

Historia jest prosta: mamy świat, w którym żyją obok siebie cztery narody. Każdy naród włada jednym żywiołem (no, jego członkowie mają predyspozycje, nie wszyscy są „władcami”). Wszystko utrzymuje się w równowadze, a jeśli ktoś zaczyna podskakiwać, pojawia się władający wszystkimi żywiołami Awatar, który robi porządek. Sęk w tym, że przed stu laty Awatar zniknął, więc Naród Ognia radośnie zaczął podbijać inne narody.

Cała zabawa polega na tym, że Awatar odradza się w cyklu: powietrze, woda, ziemia, ogień. Naród Ognia zadbał o to, żeby nie było żadnego władcy wiatru (co równało się z wybiciem do nogi każdego członka tego narodu), nie wzięli jednak pod uwagę jednej rzeczy: prawdziwy Awatar po prostu by się odrodził w kolejnym narodzie. Co więc stało się z ostatnim władcą wiatru?

Otóż stało się to, że Aang, na wieść, że koniec z zabawą, psikusami i wychodzeniem poza obręb miasta, najzwyczajniej w świecie… zwiał ze świątyni. Wpadł w sztorm w okolicy Bieguna Południowego, w ramach ochrony przed zalewającą go wodą stworzył wielką, zamrożoną sferę… i tak mu się zostało przez sto lat. Do dnia, kiedy uwolniła go Katara i jej brat Sokka, przedstawiciele zdziesiątkowanego rodu władającego wodą. Rozpoczyna się wyścig z czasem, gdyż młody Awatar musi opanować wszystkie style „władania” żywiołami, żeby powstrzymać Naród Ognia przed końcem lata, przed przybyciem komety, która da im niezwyciężoną siłę.

Uwielbiam tak zwane „filmy drogi”, a ta kreskówka łączy w sobie wszystkie jej najlepsze elementy. Poznajemy bohaterów, ich słabości, przeszłość, marzenia i plany. Księga pierwsza pokazuje trudny pierwszy krok wejścia w dorosłość, nie tylko dla Aanga, który z racji bycia Awatarem musi podjąć walkę o zachowanie równowagi świata, ale również dla reszty bohaterów. Poza tym jesli ma się takiego arcywroga, jak książę Zuko… Młode damy, cóż może być przyjemniejszego niż gniewny młodzian z mroczną przeszłością, którego determinacja wynika z głębokiego cierpienia i tak dalej i tak dalej?

W dodatku wszystko jest prześliczne – koronkowe krajobrazy, które przypominają nieco klimaty mistrza Miyazakiego, bogata mimika bohaterów (taka „kreskówkowa”, nieco przesadzona, ale bardzo sympatyczna), śliczna dynamika walk (bohaterowie nie powtarzają w kółko tych samych technik, ciosów, ruchów – coś pięknego). W dodatku walki mają ręce i nogi – Aang władający powietrzem wykonuje dużo uników i wyskoków, za to władca ziemi stoi zazwyczaj mocno zaparty nogami w grunt, władca wody nie poradzi sobie na pustyni i tak dalej. Wszystko składa się na naprawdę dobrze przemyślany, śliczny świat.

Od siebie dodam, że trzeba niestety przeżyć amerykański dubbing, który brzmi strasznie obco w uszach, ale po paru odcinkach przestaje razić… między innymi dlatego, że jest to, o dziwo, DOBRY dubbing. W dodatku ilość „dziecinnego” humoru są całkiem znośna, nawet zwierzak-rozśmieszak nie wywołuje uczucia zażenowania. Przyjemna bajka dla całej rodziny, mądra i dobra, z przyjemną dla ucha, łagodną muzyką i przesłaniem, które niezauważenie sączy się z ekranu: każdy jest odpowiedzialny za własny los, choć czasem oznacza to przejęcie z góry naznaczonych obowiązków, które mogą nas kosztować życie (tak, ostatni odcinek był dla mnie niezłym szokiem).

Zachwycać mogłabym się długo, bo dawno nie spotkałam się z… tak japońską kreskówką, tak amerykańskim anime. A to dopiero pierwsza księga z trzech. Nie mogę się doczekać, co będzie dalej…

Awatar: legenda Aanga (Avatar: the Last Airbender)
pomysł: Michael Dante DiMartino; Bryan Konietzko
prod. Nicktoons Studio dla kanału Nickelodeon
muzyka: Jeremy Zuchkerman