Dziewczyna w czerwonej pelerynie (2011) – Szajs Tygodnia

Jestem absolutnie przekonana, że 83% ludzi, którzy ten film obejrzało, zostało podstępnie zwabionych przez epickie ujęcie czerwonej peleryny na śniegu, które puszyło się w zapowiedzi. Pozostali najprawdopodobniej zostali namówieni przez resztę.

Dla wszystkich biedaków, którzy nagminnie odwiedzają stronę w poszukiwaniu odpowiedzi na to, kim jest wilk, spojler znajduje się na końcu.

Nie przeczę – ujęcie jest wręcz popisowe – obowiązkowe ujęcie z helikoptera, który krąży złowieszczo nad parą młodych ludzi, którzy radośnie wędrują szczytem ośnieżonej grani. Śnieg biały jak z photoshopa, peleryna czerwona jak krew powiewa romantycznie-dramatycznie, facet z daleka też niczego sobie… Serca spragnione romansu drżą w obliczu tajemnicy (w końcu co u licha Czerwony Kapturek robi w Himalajach?), młodzieńcy się wiją wokół blond panny,nic, tylko oglądać!

No i obejrzałyśmy, a zemsta moja była straszna, ale pominę ją milczeniem, bo Miranda znowu traumy dostanie, a w sumie chyba nie zasłużyła aż tak bardzo, mnie by też peleryna zmyliła i Gary Oldman w obsadzie… W każdym razie tak po jakimś kwadransie zaczęłam podejrzewać, że coś tu nie gra, i to bardzo.

Czerwone ładnie kontrastuje, wie o tym każdy „artysta wizualny” z Nikonem.

 Po pierwsze – zaczyna się od morderstwa na króliku. Oho – film ma ambicje być groźny a mroczny. Dekoracje bardzo się starają być autentycznie sielsko-wiejskie, z godnym podziwu uporem podsypywany jest wszędzie sztuczny śnieg, ale cóż, zęby zjadłam na przeróżnych dziwnych produkcjach Burtona, więc zgadzam się potulnie, że taki zabieg artystyczny ma być i już. No, ale do rzeczy – płowe dziewczę wyraźnie ma ochotę na drwala-wyrostka, który wygląda jak niegrzeczny bogaty chłopiec z dobrego domu. Tylko mu rzemyków z ćwiekami na nadgarstkach brakuje. Niestety, mamusia dziewczęcia ma inne plany i swata ją z kowalem-wyrostkiem, który wygląda po prostu jak bogaty chłopiec z dobrego domu. Tatuś dziewczęcia jest klasycznym pantoflarzem i niezdecydowanym wolnomyślicielem, więc dziewczę tupie nóżką i biegnie do babci, która, no ja pinkolę, mieszka w chacie za wsią.

Krew, dziewczyna i wpółotwarte usta – bardziej oklepanie być nie mogło. Ale działa…

Tak, tylko brakuje, żeby jej chata na kurzej nóżce stała, a ściany miała z piernika. Oczywiście babcia jest typową córą natury, dziecię tuli do swego łona i brakuje tylko, by wieszczyła zagadkami. Pal sześć jednak babcię, czemu jej domek stoi w środku lasu, gdzie podobno wilk straszny, groźny, okropny, co to flaki wypruwa samym spojrzeniem rezyduje. Wszyscy tak nabożnie o wilku mówią, oczy im się robią jak spodki i jakby wiedzieli, co to chrześcijaństwo, to pewnie by za każdym razem się żegnali znakiem krzyża.

Widzisz, ja jestem dla wszystkich tych panienek, co to chciały, żeby Bella była z wilkołakiem

Cóż, może i nie wiedzą, ale nie przeszkadza im to mieć urzędu inkwizytora czy innego łowcy czarownic, ale o tym później. Na razie mamy emo-trójkącik, pełen zaciskania szczęk i pięści, złych spojrzeń i w tym wszystkim dziewczę rozdarte między rozsądkiem i namiętnością, miota się jak bąk w słoiku i peleryną zamiata kąty, obowiązkowo wyglądając pięknie i zwiewnie w środku trzaskającej zimy (jak cała wiocha z resztą, porządnie zapięte koszule i kufajki mają tylko ci starzy i brzydcy, reszta seksownie się rozchełstać musi). I wszystko było by całkiem dobrze, bo emo-smutnie i przewidywalne, ale oto szok! Wilk idzie! Napada, gwałci, morduje, nie wiem, tumult robią jakby ich życie od tego zależało, wilk się obraził i mu się nie podobają świniaczki zostawiane za progiem, o rety, rety! Trza gadzinę upolować!

Jesteśmy przypadkowym tłumem wieśniaków, tylko nam widły zabrali.

Tu niżej podpisana przeżyła pierwszą załamkę. Popisowy wręcz przykład głupoty tłumu (hej, rozdzielmy się, tak mamy większe szanse!) i oczywiście trup, wilk wredny a straszny upolowany, czas na technoparty. Płowe dziewczę wzruszone tym, że kowal stracił tatusia zaczyna siem wohoć co do wybranka serca, wszyscy patrzą wilkiem na drwala, który i tak nie był zbyt lubiany (bo sierota i podrzutek, witamy w krainie bajkowych stereotypów). Generalnie dylematy sercowe jak góry lodowe, zatapiają kolejne Titanice, a cała wiocha giba się w rytm psychodelicznej techno-metalowo-naćpanej muzy. Nie żartuję. Takie współczesne rytmy, gdzie się ludzie o siebie ocierają, a Dirty Dancing to szkółka niedzielna. Mam oczy jak pięć złotych, ostatnio takie coś widziałam w… domu publicznym. W Sucker Punch. Nic to, twarda jestem, lecimy dalej.

Mamy sympatycznego Murzyna ze wzruszającą historią rodzinną i nie zawahamy się go użyć!

A dalej wyraźnie film zmierza do odcięcia kuponów od wszystkich popularnych emo-nastoletnich filmów, wampiry, wilkołaki, zakazana namiętność z przyciskaniem do drewnianych ścian (przypominam, środek zimy, panna lata bez majtków w lnianym wdzianku). Pojawia się Gary Oldman, który chyba biedak nie przeczytał reszty scenariusza i robi za „tego złego”, film bardzo się stara zamotać kto jest tym cholernym wilkiem, który tymczasem radośnie konwersuje z płowym dziewczęciem (a co, może). Wreszcie paranoja sięga apogeum i dziewczę ma być rytualnie złożone w ofierze wilkowi. Padają podręcznikowe wręcz słowa, dialogi żywcem wydarte z Pamiętników wampirów i Prawdziwej krwi pomieszanej ze Zmierzchem. Lada moment, a sama zamienię się w wilka.

Tato mi umarł, koszulę rozpiąłem, co jeszcze mam zrobić, żebyś mnie pokochała?

Kiedy wreszcie następuje wielki (i dramatyczny!) finał, nie wiem, czy śmiać się, czy płakać: do pakietu wampirzego dołączyły motywy z Piratów z Karaibów, a twórcy Braterstwa Wilków, Szkarłatnej litery i Imienia róży najprawdopodobniej z rozpaczy wydłubali sobie oczy łyżeczką. Gdzieś tam w zaświatach Freud dostaje mentalnego orgazmu, a Jung bije pokłony przed sceną utraty dziewictwa. Tylko Stephanie Mayer jest niezadowolona, bo powinni się najpierw byli pobrać, ale cóż, nie można zadowolić wszystkich.

A mogłam sprawdzić, kto jest reżyserem. Może by mnie tknęło, gdybym zobaczyła nazwisko pani od Zmierzchu. Myślicie, że to jest smutne i straszne? To co powiecie na to, że Dziewczyna w czerwonej pelerynie jest jak Zmierzch, tylko… gorsza? Niemniej mam szacunek do twórców – oni nawet nie udają, że chcieli czegoś więcej poza wyciągnięciem kasy z kieszeni niedorobionych romantyczek. Przynajmniej ładne było, jak okładki tanich romansów, muzyka z ocieraniem się o siebie z pewnością chwyci za serce i lędźwie młodzież i osoby z brakami na polu erotycznym, a mnie pozostaje tylko ubolewać nad kondycją kulturalną świata.

A peleryna na śniegu? Jest przez całe parę sekund. Dokładnie tyle, co w zapowiedzi. Ze słowami „i co, jak cię wygnamy, to będziesz musiała drałować przez góry”. Muszę dodawać, że jej nie wygnali? Tylko pogonili po wiosce z trzęsącą się kamerą w łapie i dyszeniem do mikrofonu.

I teraz obiecany spojler, bo żal mi osób, które pielgrzymują jedynie w tym celu na stronę. reszta nie musi czytać.

.

.

.

Wilkiem nie jest żaden młodzian. Wilk może rozmawiać tylko z osobami spokrewnionymi. Biedak się zorientował przy stogu siana, że chyba mamusia coś skłamała na temat jednego z dzieciątek. I wilkiem staje się każda osoba, którą wilk użre, a że użarł tego młodego buntowniczego, to młodzian teraz będzie wilkiem, tylko najpierw przeleci główną bohaterkę i jej zafunduje dzieciątko, po czym spieprzy do lasu.

Dziewczyna w czerwonej pelerynie, 2011
reż. Catherine Hardwicke
wyst.Amanda Seyfried, Gary Oldman