Słońce Słońc. Pierwsza księga Virgi – Karl Schroeder

Nie wiem, co przeklinać bardziej – swoją głupotę, że sięgnęłam nieopatrznie po tom pierwszy, nie mając kolejnych pod łapką, czy autora, że pisze tak absolutnie rewelacyjnie wciągająco. Już wiem – wszystko na raz. Z głównym naciskiem na autora. Świat będący olbrzymim kosmicznym balonem o średnicy 50 mil, wypełniony miastami, kulami wody, skałami i fascynującymi ludźmi unoszącymi się w powietrzu? Zdecydowanie tak!

Wykreowana przez Karla Schroedera przestrzeń powaliła mnie na kolana. Olbrzymia kula powietrzna wirująca majestatycznie w kosmosie, zaludniona przez przeróżne nacje. Skąd biorą światło? Jak im się udaje żyć  w nieważkości? Czy istnieje świat poza balonem? Jak ludzie się przemieszczają? Czy jest tam tlen? Od samego początku dostajemy w głowę niesamowitością – bohatera poznajemy w momencie, kiedy jego matka… zapala słońce. Nielegalne słońce w dodatku. Potem bohater szybuje w przestrzeń, zdawało by się kosmiczną, a jednak nic mu się nie dzieje, poza drobnymi odmrożeniami.

Hayden marzy o zemście na człowieku odpowiedzialnym za katastrofę jego ludu. Aeris, jego rodzinna nacja, zostało zniszczone przez Slipstream, nację migrującą, która pochłania wszystko na swojej drodze – ot, taki odpowiednik Cesarstwa Rzymskiego na małą skalę. Młodzieniec dorasta z głową wypełnioną jedynie pragnieniem śmierci jednego człowieka, admirała Fanninga. Udaje mu się nawet dostać na służbę do żony admirała, Venery, szybko jednak się okazuje, że to kobieta jest o wiele bardziej niebezpieczna. I bezwzględna aż do granic psychopatii.

Książkę czyta się błyskawicznie – kiedy wreszcie do niej usiadłam, przeczytałam ją w dwóch posiedzeniach i serce moje zawyło z rozpaczy, bo chce więcej i dalej. Może i tom pierwszy kończy się dość normalnie (nie ma się ochoty rozszarpać autora na strzępy), ale jestem absolutnie zakochana w postaciach. Czytaliście może za młodu książki Verne’a, pełne odważnych podróżników, szlachetnych dżentelmenów, niezłomnych kobiet i niebezpiecznych piratów? A teraz przenieście to uczucie przygody i fascynacji w stan nieważkości. Zamiast rumaków mamy co prawda aerocykle, a ryby mają pierze, ale to drobne szczegóły. Autor misternie konstruuje logiczny świat tak, że czytelnik ani przez chwilę nie czuje się głupi i niedouczony. No, minimalna wiedza o zasadach fizyki jest mile widziana.

Czytałam o pozornie nieprzebytym oceanie chmur i czułam się jak mały chłopiec w portowej knajpie słuchający bajęd starych marynarzy. Opisy miast, cywilizacji, które rozkwitają w zależności od dostępu do słońca słońc, Candesce, kosmiczni piraci, rebelianci, waleczny admirał, jego zabójczo czarująca żona, naczelny szpieg, piękna pani mechanik o tajemniczej przeszłości, dzielny młodzieniec – to wszystko składa się na bajeczną i wiarygodną opowieść. Ludzie, tam jest kilkustronicowa historia o zbłąkanym pocisku wędrującym przez nieważki świat, a ja zagryzałam palce z ciekawości!  Poza tym Szyszki lubią chmurki. I walki w chmurkach.

I bardzo, bardzo mi się ze „Słońcem Słońc” kojarzy ta piosenka. Tyle, że bez połaci lądu.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=SUjiXriGFbo]

Polecam wszystkim, których znudziły pyskate-i-niezależne bohaterki, wampiry (błyszczące i nie), długouche trawożery machające różdżkami, a którzy nie chcą sięgać po jakąś pozycję naszpikowaną terminologią mechaniczno-kwantowo-nawiedzoną. Ot, świetna książka dla osób lubiących zabawy wyobraźnią i otwartych na nowe światy. Oraz koniecznie tym, którzy lubią poczytać o prawdziwych mężczyznach.

Karl Schroeder, Słońce Słońc. Pierwsza księga Virgi.
wyd. ArsMACHINA, 2011