Doctor Who, sezon 1 (9th Doctor)

Za oglądanie zabierałam się długo. Za recenzję jeszcze dłużej – nie mogłam się po prostu zdecydować, jak Wam o tym opowiedzieć. Przecież nie mogę zacząć „od początku” zjawiska, jakim jest Doctor Who, gdyż jego historia sięga lat 60 zeszłego wieku, czyniąc go najdłuższym i nie tracącym na popularności serialem sci-fi wszech czasów.  Sama byłam nieufna wobec Doktora, nie wiedziałam, czy muszę koniecznie oglądać te czarno-białe odcinki z zamierzchłej epoki, by być „w temacie… Wykonałam skok wiary.

I się kompletnie zakochałam.

Mała lekcja historii: Pierwsze odcinki Doktora Who wyemitowano w listopadzie 1963 roku i emitowano nieprzerwanie do 1989 r. Początkowo kreowany jako „serial rodzinny” z biegiem czasu nabrał poważniejszego wymiaru. Serię zawieszono ze względu na niską oglądalność, jednak Brytyjczycy tak łatwo nie rezygnują. W 1996 roku powstał film, dość dobrze przyjęty przez publikę w WB. Niestety, słabo się sprzedał za granicą (a konkretnie w USA, które wyłożyło na niego sporo pieniędzy), dlatego nigdy nie powstała seria traktująca o przygodach 8 Doktora.

Zmiany przyniósł dopiero rok 2005 – nowy Doktor, nowy koncept, nowe pomysły zawitały na ekranach telewizorów w Wielkiej Brytanii i oczarowały widzów, zarówno wiernych fanów serii, jak i zupełnie nowych, młodych entuzjastów. Ci, którzy nigdy nie spotkali Doktora, nie muszą sięgać do starego serialu, gdyż producenci zadbali o to, by dało się wyłapać smaczki i poczuć, że oglądana nowa seria jest częścią czegoś znacznie większego.

Nie, ta inkarnacja też nie potrafi robić sztuczek karcianych

Uff, tyle tytułem wstępu. Coś czuję, że recenzja będzie długa – w końcu muszę Wam wyjaśnić, o co chodzi z tym Doktorem, prawda? Obiecuję, że w kolejnych recenzjach będę ograniczać wstęp do minimum. Dodam tylko, że w serialu maczają paluchy pan Gattis i Moffat. Tak, ci sami, co w Sherlocku.

Dla Rose Tyler to to był jeszcze jeden z „tych” dni – kłótnia z mamą, lunch z chłopakiem, nudna praca… Dużo było ostatnio „tych” dni. Jest znudzona, trochę obrażona na świat i przytłoczona tym, że nic się nie dzieje. Do czasu, kiedy w piwnicy domu towarowego nie zostanie otoczona przez manekiny sklepowe, które najwyraźniej potrafią się same poruszać. Nagle obok pojawia się wielkouchy mężczyzna z w skórzanej kurtce i ratuje ją z opałów za pomocą… śrubokręta. Rzuca parę uwag na temat żywego plastiku, kosmitów… po czym się ulatnia. Rose pozostaje jedynie wrażenie niezwykłości tego spotkania i obraz entuzjastycznego, radosnego uśmiechu, który nie znikał z ust nieznajomego.

Atakują klony…

Christopher Eccleston ma uśmiech z gatunku dookoła głowy i takiż też jest jego Doktor –  radosny, ciekawy świata, nieco lekkomyślny, ale cieszący się każdym momentem, jakby jutro nie istniało. Co ciekawe, z łatwością może sprawdzić, co będzie jutro: wystarczy, że zapuści silnik w swojej TARDIS, niebieskiej budce policyjnej (która jest zdecydowanie większa w środku, niż na zewnątrz – to częsty dowcip Doktora. Zobaczycie) i przemierzy czas i przestrzeń. Tak, Doktor jest podróżnikiem w czasie, w dodatku nie sprawia mu trudności skok między galaktykami w ułamku sekundy.

Zaczęłam oglądać serial z przekonaniem, że czeka mnie lekka rozrywka w stylu kina familijnego, dlatego to, co się dzieje na ekranie, było dla mnie szokiem. Trup ściele się gęsto i to niekoniecznie „obcy”, ale również postacie, które zdążyliśmy polubić. Brytyjczycy się nie certolą i nie piszą fabuły pod publiczkę, która kocha tego, a nie innego bohatera. Nigdy nie mamy gwarancji, że ktoś przeżyje… nawet główny bohater (ale o tym za chwilę). I kiedy człowiek zaczyna się zastanawiać w stylu „co ja pacze?” Nagle przypływa zrozumienie. To Doktor. Po prostu Doktor.

Zdecydowanie jest większy w środku

Ostatni ze swojej rasy, Władców Czasu, skazany na wieczność, otoczony przez śmierć i zniszczenie, rozpaczliwie próbujący wszystko naprawić, pełniący rolę mediatora… i kata. Rozpaczliwie samotny, próbuje nieustannie stworzyć pozory bliskości, jednak ciągle pozostajacy poza zasiegiem. Moffat określił go słowami „jak bóg, który ciągle próbuje być człowiekiem”. Patrzy ci głęboko w oczy i przysięga, że nigdy cię nie opuści, a ty wiesz, że jesteś w stanie zrobić dla niego wszystko. Absolutnie wszystko.To jest największe przekleństwo Doktora i źródło jego nieustannego bólu. Tym bardziej, że posiadanie maszyny do podróży w czasie wcale niczego nie ułatwia – nie można ot, tak, sobie wrócić i wszystkiego naprawić…

Exterminate, exterminate… EX-TERRRRR-MI-NATE!!

Rose usłyszała „zaufaj mi, wszystko będzie dobrze”, więc zostawia mamę, chłopaka, cały znany jej świat, by wyruszyć z Doktorem. Jego entuzjazm porywa i sprawia, że największe niebezpieczeństwa wydają się być jeszcze jedną przygodą. Będzie mu towarzyszyć, jak tyle innych kobiet przed nią, ale tym razem wydaje się, że jest inaczej – coś złego, bardzo złego się wydarzyło w życiu Doktora. A my pomalutku dowiadujemy się, co. I czemu ciągle natykamy się na słowa „Zły wilk?”

Nie ma nic bardziej uroczego niż Brytyjczyk wykrzykujący „fantastic!”.

Lekkomyślność Doktora nie wynika z głupoty czy nonszalancji – on po prostu nie myśli, jak ludzie i nie zauważa pewnych rzeczy. Teraz, kiedy jestem po trzecim sezonie, rozumiem, czemu Doktor cieszył się jak małe dziecko, tańcząc i śpiewając, że choć raz nikt nie zginął. W końcu w ciągu swego długiego życia zdołał sobie narobić sporo wrogów, którzy tylko czekają, by zrobić mu krzywdę – także poprzez zabijanie tych, których kocha…

Zaraz, jak to, zapytacie – jakiego długiego życia, przecież Doktora grali różni aktorzy, to jak to jest? Cóż, nasz główny bohater (bo wiecie, Doktor to imię, nie funkcja, bardzo przydatne – większość cywilizacji szanuje doktorów) też czasem umiera. Tak na amen. Przechodzi wówczas regenerację, podczas której wyłania się nowy Doktor – będący teoretycznie ciągle tą samą osobą, ale różniący się nieco osobowością. Eccleston ustępuje pola Tennantowi na koniec pierwszego sezonu, a ja z wściekłością wygrażałam pięścią w stronę ekranu, żywiołowo nienawidząc biednego dziesiątego Doktora. Gwoli ścisłości – teraz nienawidzę numeru 11, choć jeszcze go nie znam – wystarczy, że nie jest Tennatem (choć nadal uważam, że ma oczy psychotycznej sówki).

Czeeeeść, maleńka… masz ochotę na przejażdżkę? Będzie bombowo!

W pierwszym sezonie Doktor zabiera w moment zagłady ziemi (gdzie pojawia się mój kolejny ulubieniec, Twarz Boa), na stację telewizyjną zawieszoną nad ziemią, będziemy walczyć z Dalekami – odwiecznymi wrogami Władców Czasu (które są przeurocze z tym swoim archaicznym designem z dawnych lat i mechanicznymi głosikami) i innymi przeciwnościami. Nie będzie miło. Będzie smutno i momentami strasznie (odcinek w czasach WWII jest jednym z lepszych horrorów, jakie widziałam). Ale poznamy kapitana Jacka, który jest rozbójnikiem czasoprzestrzeni i podrywa wszystko, co się rusza, niezależnie od płci. Albo, jeśli jest piękne, to nawet się ruszać nie musi.

Ciciki! Są ciciki! Jakieś takie straszne… i są w New-new-new…(jeszcze 13x) Yorku!

Sezon pierwszy spokojnie możecie potraktować jako rozgrzewkę przed naprawdę szaloną przygodą. Jednego możecie być pewni – pokochacie Doktora. Szczególnie Panie będą mięknąć na jego widok i będą go chciały przytulać, żeby przestał być taki strasznie przygnębiająco smutny i samotny…

Na zakończenie dodam, że muzyka w serialu rządzi, wymiata i zostawia szczęki na podłodze. Wykonane przez Walijską Orkiestrę Narodową utwory, napisane przez Murray Golda, powalają. Niejeden film ma gorszą ścieżkę dźwiękową – tutaj każdy odcinek i znacząca osoba ma swój własny, niepowtarzalny utwór. Z resztą, posłuchajcie sami, co znajdziemy w pierwszym sezonie (proszę się nie przejmować Tennatem na okładce):

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=XswSIdk1fVk]

Na razie to tyle, więcej przeczytacie w opisie drugiego sezonu (tak to jest takie fajne, że będę opisywać każdy sezon po kolei).

Doctor Who, 2005 (nowa seria, sezon 1)
wyst. Christopher Eccleston, Billie Piper, Noel Clarke
muzyka Murray Gold