Kto od pewnego czasu prowadzi instagrama, fanpejdża czy bloga (o dowolnej tematyce) i nigdy nie spotkał się z takim komentarzem? Podejrzewam, że takich rodzynków będzie niewiele 😉 Ja się spotkałam nie raz, a kilka dni temu po raz kolejny, więc przelewam moją irytację w ten wpis. Tak, będzie rant.

Wyobraźcie sobie, że jesteście… na przykład na spotkaniu z ulubionym Autorem. Spotkanie jest zorganizowane w jakiejś strasznie fajnej kawiarni, darmowe ptysie dla każdego, po prostu bajka. Autor trochę sobie z Wami pogadał, po czym ze wszystkich zebranych utworzyły się mniejsze grupki. Siedzicie sobie w kilka osób przy jednym stoliku, popijacie czekoladę i dyskutujecie o książkach tego Autora, albo o zupełnie innych. Brzmi przyjemnie, prawda? To teraz wyobraźcie sobie…

Waria(n)t pierwszy

W kawiarni jest tłoczno, bo Autor jest bardzo popularny, a i darmowe ptysie robią robotę. Nic więc dziwnego, że ludzie wokoło Was słyszą, o czym mówicie. W pewnym momencie do Waszego stolika podchodzi osoba, która tak jak Wy jest zachwycona książkami tego Autora. Podchodzi więc do Was i zagaduje, czy Wy też uważacie, że w tamtej scenie ta postać dobrze zrobiła, że poszła tą drogą, a nie tamtą. Albo podchodzi do Was mówiąc, że o mój borze zielony, ja też kocham tę postać! Jest taka niedoceniana, ale Wy ją lubicie! Pogadajmy o tym!

Waria(n)t drugi

Ponownie: zatłoczona kawiarnia, siedzicie przy stoliku, wcinacie ptysie i żywiołowo obgadujecie wydarzenia z książki. Aż tu nagle podbiega do Was zupełnie obca osoba, rzuca Wam na stół szyld z nazwą swojego bloga, krzyczy „Zajrzyjcie do mnie!” i ucieka, by po chwili tak samo potraktować osoby przy kolejnym stoliku.

Trudne wybory

Widzicie już, do czego zmierzam, prawda? Na osobę, która mi rzuciła szyldem niemal w twarz spojrzę tylko po to, by wiedzieć, do kogo się nie zbliżać. Za to z osobą, która wniosła coś do dyskusji (tak, szczery entuzjazm wystarczy!) z przyjemnością pogadam, a potem pójdę do jej miejsca w sieci i poczytam, co też ona tam działa.

Jeżeli widzę komentarz typu „świetny wpis, zapraszam do siebie”, to nie tylko nie skorzystam z takiego zaproszenia, ale i wywalę komentarz do kosza. Jak zobaczę ciekawy, nawet krótki, ale wnoszący cokolwiek do dyskusji komentarz, to pewnikiem będę chciała sprawdzić, kto go zostawił. Nie trzeba w komentarzu od razu walić po oczach podpisem na trzy linijki z linkami do bloga, instagrama i fejsika – one wszystkie są zapisane w profilach. A jeśli mnie dana osoba zaintryguje, to naprawdę poświęcę ten jeden dodatkowy klik w jej awatar i wyczaję, gdzie jest jej miejsce w sieci. I sprawdzę. I jak okaże się być z mojej bajki, to zostanę i z przyjemnością pogadam sobie jeszcze trochę z tą osobą. Natomiast nie ma najmniejszych szans, żeby komentarz „no hej, ja też piszę o książkach, zapraszam do siebie” zachęcił mnie do czegokolwiek innego, poza wciśnięciem „usuń ten komentarz”.

Pochwała małego wysiłku

Zdaję sobie sprawę z tego, że liczba obserwatorów / lubisiów jest potrzebna chociażby do współpracy z wydawnictwami, jasne. Przecież my tutaj też to robimy. Ale niech to nie odwraca uwagi od miłości, jaką darzę osoby, które z sensem komentują! Serio, kocham Was, moi niestrudzeni komentatorzy 🙂 W prawdziwym życiu, tym wiecie, poza internetem, nie jest mi łatwo rozmawiać z ludźmi. Jest lepiej na konwentach, bo tam czuję, że jestem wśród swoich. Ale dopiero tutaj – na blogu czy na instagramie – mogę z radością prowadzić wielogodzinne dyskusje z prawie-nieznajomymi. Którzy zresztą szybko stają się znajomymi, bo cóż lepiej łączy książkoholików, niż nienawiść do tej samej postaci? 😀 Więc zapewniam Was – cenię sobie każdy komentarz, który jest odpowiedzią na publikowane tu teksty. Nieważne, czy zgadzamy się, czy nie – ważne, że rozmawiamy. A po to przecież tu jesteśmy 😉