Śniegowe ciastko jest tak naprawdę torcikiem,  zima w Ontario niekoniecznie jest zabójcza, Brytyjczycy nie za bardzo pasują do Kanady,  autyzm to całkiem fajna choroba…   za to możemy z być pewni, że świetne aktorstwo potrafi z banalnej fabuły uczynić istną perełkę.

Fabuła? Cóż, mamy pana, którego mina wybitnie wskazuje na to, że spadły na niego wszystkie nieszczęścia świata, w dodatku jest opryskliwy i zrzędliwy. Do faceta przysiada się panna o makijażu grzecznego gotha, gadatliwa jak sroka i jakoś tak… otwarcie życzliwa, ciekawa świata i okolic. W rezultacie mężczyzna postanawia ją podrzucić do miasteczka Wawa, nawiązuje się między nimi nić porozumienia i kiedy myślimy, że właśnie o tym będzie ten film, od strony pasażerki pojawia się wielka ciężarówka, która ostatecznie przerywa przygodę z życiem dla Vivienne.

Zrozpaczony, przepełniony winą Alex zabiera rzeczy dziewczyny, zdobywa ukradkiem adres jej matki i staje na progu małego domku, o mało nie zderzając się z sąsiadką, która została dość gwałtownie wyproszona za drzwi. Rozmowa z matką ma dość dziwny przedbieg, kobieta jest dość opryskliwa, ale w bardzo specyficzny sposób… i błyskawicznie zapomina o swojej złości, kiedy widzi świecące kuleczki, które Alex przyniósł w imieniu jej córki. Mężczyzna wchodzi do domu chorej na autyzm Lindy, a kiedy z niego wyjdzie – będzie już innym człowiekiem.

Ja wiem, że film miał być o wewnętrznej przemianie, o umiejętności wybaczania sobie i innym, ale jakoś pachniało mi to banałem – szczególnie, że tragedia na śnieżnej drodze była niejako powtórzeniem tragicznych wydarzeń, które odcisnęły piętno na Alexie, włącznie z symboliczną sceną pojednania z kierowcą ciężarówki… ale jak mówiłam, nie fabułą film stoi, tylko rewelacyjnymi, iskrzącymi i świetnie zagranymi dialogami. Sigurney Weaver w roli autystycznej Lindy, której ascetyczna twarz rozjaśnia się niespodziewanym uśmiechem, Alan Rickman jako Alex, który jednym skrzywieniem ust potrafi wyrazić mieszaninę „nuda-zniechęcenie-zniecierpliwienie-zastrzelcie-mnie” i Carrie-Anne Moss jako „prostytutka z przypadku” (zobaczycie :P), której ostre rysy świetnie pasują do egoistycznej, ale pociągającej kobiety  – taka obsada tworzy naprawdę przyjemny w odbiorze film. Zderzenie „normalnego” świata ze specyficzną logiką „nienormalnej” Lindy rozbawiło mnie do łez, a niektóre dialogi wejdą na stałe do mojego repertuaru, jak choćby rozmowa Alexa i Lindy na temat orgazmu. Z kolei niektóre potrafią wbić człowieka w krzesło swą przemyślnością („Przykro mi, że straciła pani córkę” kontra „Nic nie straciłam, ona tylko nie żyje”).

Film ciepły, mądry, choć niezbyt odkrywczy (ale czyż wszystkie mądre rzeczy nie zostały już powiedziane?), interesujący, zabawny, momentami naprawdę wzruszający – nic, tylko oglądać i do niego od czasu do czasu wracać. Ot, tak, żeby pamiętać, co jest ważne.