Magia parzy – Ilona Andrews

Pamiętacie to uczucie po rewelacyjnej imprezie ze znajomymi, kiedy się gada, gada i gada nad jedną pizzą, potem chodzi po mieście i choć po zamknięciu drzwi za sobą kompletnie się nie pamięta treści rozmów, to zostaje to niesamowite wrażenie spędzenia wyśmienitego czasu? Z tą książką jest podobnie.

Kolejna z przygód pani Kate Daniels utrzymana jest w podobnym, lekkim i niezobowiązującym tonie, co część pierwsza.  Jest też dość nierówna i przyznaję, że od tych „uroczych i niebezpiecznych drani”, którzy klepią pannę K. po tyłku zrobiło się trochę ciasno w fabule. Sama Kate też momentami się powtarza, fakt, że rzuciły mi się w oczy kwestie typu „ale jestem głupia” i „nie pójdę z tobą/nim do łóżka” świadczy o tym, że było ich trochę więcej niż jestem w stanie tolerować. Całość przypomina sinusoidę, gdzie – podobnie jak w powieści magia i technika uderzają falami – kawałki słabsze przeplatają się z kawałkami świetnymi.

Na szczęście te kawałki, które są na szczycie sinusoidy są tak dobre, że tych słabszych się nawet nie zauważa, a nawet jeśli, to całość czyta się tak szybciutko i zgrabnie, że nawet się człowiek nie obejrzy, a już fabuła zaczyna zwyżkować. A gdyby zostawić tylko tego jednego drania, z jego zwierzęcym magnetyzmem i kocimi humorami, to przyznam, że czytałabym z wypiekami… wszędzie. Trzymam kciuki, że w następnym tomie będzie mniej „fagasów poboczno-przeszkadzających” i dzięki temu pewien wątek stanie się… hm… więcej niż interesujący.

Pal licho niedoskonałości, za takie cuda jak mordercze trzciny, Plaster Miodu, mnichów z mackami, Park Wyroczni, śnieg na szczycie wieżowca, taniec przywołania i wiele innych drobiazgów jestem w stanie pocałować autorów w łysiejące czółko i czubek nosa. To, co mnie osobiście zachwyca to niezwykła plastyczność opisów, błyskotliwa pomysłowość w wymyślaniu miejsc i świata przedstawionego. Sama bohaterka też jest niczego sobie, choć wolałam ją w części poprzedniej – jako obiekt pożądania praktycznie wszystkich przedstawicieli płci męskiej straciła dla mnie wiarygodność (ale przynajmniej się myje. Sprawdzałam!*).  Na szczęście mamy taką na przykład Andreę, która potrafi zastrzelić wszystko wszystkim i nie tylko.

Tym razem Kate ochrania małą dziewczynkę, której obiecała odnaleźć matkę. Jak zostało nam to zasugerowane w częściach poprzednich, bohaterka ma w sobie dziwną i bardzo potężną magię nieznanego nam pochodzenia – teraz uchyla się kolejny rąbek tej tajemnicy. Sama dziewczynka też nie jest zwyczajna i kłębią się wokół niej potwory pragnące jej śmierci. Dodatkowo mamy coraz gwałtowniejsze wybuchy magii, napiętą sytuację z Gromadą zmiennokształtnych i wścibskiego Władcę Umarłych, nie mówiąc już o bezczelnym herosie, który też ma jakiś tajemniczy interes do załatwienia. Dzieje się dużo, krew płynie, padają trupy i słowa mocy – jest co czytać.

Jak już mówiłam książka zostawia naprawdę miłe wrażenie i jeśli chodzi o mnie, to z przyjemnością przeczytam kolejną część przygód Kate Daniels w magicznej Atlancie. W końcu – jako kobieta – mam prawo czuć się zainteresowana tymi stadami umięśnionych, silnych, męskich, rycerskich ramion, które się pętają po kartach książki…

Czy ja to powiedziałam na głos? Erm… Miłej lektury wszystkim!

*któraś z recenzji części pierwszej poddawała w wątpliwość częstość dokonywania ablucji przez Kate 🙂 pozdrawiamy serdecznie!

Ilone Andrews (czyli Ilona i Andrew Gordon), „Magia parzy”
wyd. Fabryka Słów 2010