Sherlock (mini-serial BBC), sezon 1

Tak, to znowu on. I tak, po raz kolejny dostajemy dość swobodną interpretację oryginału. Zabawy z klasyką bywają ryzykowne. Jeśli jednak jest to zabawa inteligentna, efekt może być całkiem zadowalający. Ja jestem zadowolona (:

Mamy rok 2009. Doktor Watson, lekarz wojenny, wraca do Londynu leczyć rany. Przypadkowe spotkanie ze starym znajomym staje się początkiem zupełnie nowego rozdziału w życiu Watsona. Poprzez tego właśnie znajomego Doktor poznaje Sherlocka Holmesa. Od słowa do słowa (czy też raczej monologu Sherlocka) panowie zostają współlokatorami i, naturalnie, najbardziej znanym duetem zwalczającym zbrodnię.

Drastycznie zmieniony czas akcji to nie jedyna niespodzianka, jaka czeka potencjalnego widza. Sporym zaskoczeniem jest postać samego Sherlocka. Nagle okazuje się, że Guy Richie wcale nie zaszalał aż tak bardzo w swoim filmie. W nowym Sherlocku nie zostało praktycznie nic z oryginalnego, dystyngowanego dżentelmena. Owszem, zachował najważniejsze „właściwości”, dzięki którym jest niesamowicie skutecznym detektywem. Haczyk polega na tym, że Holmes jest doskonale świadomy swojej dominacji nad resztą rasy ludzkiej, i uwielbia to podkreślać (pamiętacie Sheldona?). Gdy Lestrade czy Watson nie nadążają za jego tokiem rozumowania, narażają się na niezbyt miły komentarz odnośnie ich małych, zapyziałych móżdżków. Nie dziwi zatem, że nikt za Sherlockiem nie przepada. Lestrade korzysta z jego pomocy, bo, jak sam mówi, jest zdesperowany. A Sherlock umila sobie czas, doprowadzając ludzi Lestrade’a do białej gorączki. Tak, Sherlock jest genialnym, aroganckim i potwornie wkurzającym socjopatą („a high functioning sociopath” – jak twierdzi sam Sherlock). W tej roli świetnie sprawdza się Benedict Cumberbatch. Jego towarzysza gra Martin Freeman (osobiście pamiętam go z Autostopem przez Galaktykę).

Serial składa się z trzech odcinków, każdy po 90 minut. Pierwsza sprawa, jaką wspólnie zajmą się Sherlock i Watson to Studium w różu (nawiązanie do Studium w szkarłacie – pierwszej powieści, w której wystąpił SH). Będą musieli rozwikłać tajemnicę samobójstw, które oczywiście samobójstwami są tylko z pozoru. W toku wydarzeń coraz lepiej poznajemy Sherlocka, obserwujemy, jak zmienia się podejście Watsona do tego całego cyrku, poznajemy też parę nowych osób. W serialu nie pojawia się niestety Irene Adler, ale profesor Moriarty – jak najbardziej.

Żeby było jasne – jeżeli jesteście przywiązani do oryginalnego Sherlocka Holmesa, możecie śmiało zrezygnować z oglądania tego mini-serialu. Jestem prawie pewna, że wam się nie spodoba. Jeśli jednak nie uważacie zabaw z klasyką za profanację – oglądajcie śmiało. Nowy Sherlock potrafi zaskoczyć, nawet gdy wydawało się, że już żaden jego wybryk nas nie zdziwi. Ja bawiłam się wybornie, czego i wam życzę (:

Na zachętę – trailer:

PS. Szyszkowe: jest już druga seria!

Zapraszamy też po sherlockowe smaczki z obu sezonów.

Spodobał Ci się ten wpis? Poślij go dalej!

Facebook

Twitter

email