A imię jego…

Prowodyrów tej notki było dwóch. Jeden z nich to… lekcja rosyjskiego, na której to usilnie próbowałam opanować temat imiesłowów. Jak się okazało, niektórych z nich nie da się przetłumaczyć na język polski przy pomocy li tylko jednego słowa i robi się to przy pomocy dodatku „ten, który”. Efekt: „ten, który czytał”, „ten, który się nie poddał”, „ten, który przetrwał” i tak dalej. Wtedy to uznałam, że takie wyrażenia mogą spokojnie robić za tytuły książek.
A potem natknęłam się na artykuł traktujący o książkach, które należałoby przeczytać chociażby z powodu niezwykłego tytułu. Postanowiłam więc przygotować swój własny wariant na ten temat 🙂

The Girl who circumnavigated Fairyland in a ship of her own making

Kocham ten tytuł najbardziej na świecie. Nie będę próbowała go przełożyć na polski, bo nic dobrego z tego nie wyjdzie, zostawię wam go jako małe wyzwanie. Ach, uwielbiam to, co Catherynne M. Valente potrafi robić ze słowami. Przecież to, co przekazuje ów tytuł, można było przekazać prościej, zupełnie pozbawiając go uroku… Więc tak, uwielbiam pomysły pani Valente.

Cyrk nocy

Tytuł łączący moje niedawne, głębokie zachwyty nad niesamowitymi wyczynami ekipy z Cirque du Soleil oraz pełną tajemnic noc. Moment i wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach…

Miasto śniących książek

Tytuł niesamowicie działający na moją wyobraźnię. Całe miasto książek, które śnią… Z czasem oczywiście okazało się, że Walter Moers czaruje nie tylko tytułem, ale i mnóstwem niezwykłości na kolejnych stronach tej książki. Niemniej jednak sentyment do samego tytułu pozostał.

Stara Słaboniowa i spiekładuchy

Czym są spiekładuchy? Pojęcia bladego nie mam, bo lektura tej książki jeszcze przede mną. Ale pojawienie się w tytule duchów, połączone z tak specyficznym nazwiskiem, od razu dało nadzieję na coś intrygującego. Coś… może związanego z dawną, polską wsią? Z pogaństwem? Z przesądami? Koniecznie muszę to sprawdzić.

Stowarzyszenie miłośników literatury i placka z kartoflanych obierek

Czytałam tę książkę wieki temu i nie pamiętam nawet, o co dokładnie w niej chodziło. Pamiętam jednak, że czytało się ją przyjemnie, a tytuł do dziś wywołuje u mnie uśmiech sympatii 🙂

(Zdjęcie zastępcze, bo „Burzowego kocięcia” się jeszcze nie dorobiłam…)

Burzowe kocię

Od razu mówię, że książki nie czytałam, nawet jej nie posiadam, choć chcę… Głównie dlatego, że połączenie w tytule epickości burzy i urokliwości małego kotka bardzo wyraźnie do mnie przemawia.

Zapach miasta po burzy

Tytuł absolutnie magiczny i cudowny. Mam ochotę się do niego przytulić i wziąć głęboki oddech, jakbym faktycznie wdychała powietrze pachnące niedawną burzą. Przyznaję bez bicia, że nie wiem, o czym traktuje sama książka. Wiedziałam, ale już nie pamiętam, co chyba świadczy o tym, że to nie była książka dla mnie… Ale tytuł ubóstwiam.

Kręci mnie Mads Mikkelsen

Cóż tu dużo mówić… Kręci mnie Mads Mikkelsen, więc książka pod takim tytułem musiała wzbudzić moje zainteresowanie. Treść odkrywcza nie była, ale ciekawie czytało się o fantazjach głównej bohaterki, mając przed oczami dokładnie tę twarz, jaką i ona sobie wyobrażała.
No dobrze, nie tylko twarz…

Tytuły książek z serii „Kroniki żelaznego druida”

Dlaczego? Ponieważ w sprytny i zabawny sposób odnoszą się do innych dzieł kultury, a przy tym pozostają w zgodzie z treścią danej książki (przynajmniej w przypadku pierwszych czterech tomów, dalej jeszcze nie czytałam).

Praktycznie wszystko od Jonathana Carrolla

Carroll specjalizuje się w surrealistycznych tytułach, które przyciągają uwagę wraz z cichymi słowami „że cooo?”. Potem wcale nie jest łatwiej – w książkach Carrolla normalność jest podstępna i zwodnicza, z czasem ustępując miejsca kolejnym zaskoczeniom i kolejnym „ale że jaaaak?”.

Tyle ode mnie, dołożycie jakieś ciekawe tytuły? 🙂

Za pomoc w uzupełnieniu zestawu zdjęć do tego wpisu dziękuję Wiktorii z Przeczytaj mnie 🙂